18 ноября 2011 года, Пятница, № 133 (3049)

Карта сайтаНаписать письмо

Вход для читателей

Последние комментарии

Задать вопрос психологу

Архив новостей по месяцам

Ноябрь 2011 (118)
Октябрь 2011 (267)
Сентябрь 2011 (243)
Август 2011 (264)
Июль 2011 (240)
Июнь 2011 (232)

Май 2011 (162)
Апрель 2011 (223)
Март 2011 (215)
Февраль 2011 (210)
Январь 2011 (179)
Декабрь 2010 (207)
Ноябрь 2010 (228)
Октябрь 2010 (260)
Сентябрь 2010 (239)
Август 2010 (260)
Июль 2010 (263)
Июнь 2010 (235)
Май 2010 (232)
Апрель 2010 (268)
Март 2010 (207)
Февраль 2010 (177)
Январь 2010 (175)
Декабрь 2009 (222)
Ноябрь 2009 (201)
Октябрь 2009 (224)
Сентябрь 2009 (207)
Август 2009 (187)
Июль 2009 (183)
Июнь 2009 (191)
Май 2009 (169)
Апрель 2009 (172)
Март 2009 (191)
Февраль 2009 (184)
Январь 2009 (197)
Декабрь 2008 (163)
Ноябрь 2008 (19)

 

Даете ли вы деньги взаймы?

да, делаю это легко

даю, но только людям, в которых уверен(а)

самому(самой) бы у кого одолжить

Ключевые слова

Показать все теги

Маёй унучцы падарылі маленькага, як цяпер кажуць, дэкаратыўнага труса. Бацькі нажылі нямала клопатаў, ды і сама ўнучка летам запаўняла дні, вольныя ад школьных заняткаў, доглядам, выпасваннем свайго гадаванца.
Але сапраўдны трус не бывае адзін. У гаспадарцы трэба мець хаця б дзесятак іх. Толькі тады трусагадоўля набывае сэнс.

 

Нельга сказаць, што ў глыбінцы не займаюцца гэтай справай. Але яна не зусім простая, бо ёсць рызыка эпідэмій, якія могуць касіць пагалоўі трусоў адным махам. Таму на кірмашы ў райцэнтры аматар дыетычнага мяса можа яго і не знайсці. Што ж да прамысловай трусагадоўлі, то Віцебшчына таксама не можа гэтым пахваліцца. У нашым Пастаўскім раёне крыху займаюцца ёю ў Навасёлках, але ў асноўным толькі для забеспячэння патрэб мясцовага кафэ. У суседнім, Браслаўскім, раёне ўсур’ёз узяліся за развядзенне трусоў у Мяжанах, дзе некалі вырошчвалі каштоўных лісіц на футра.
Сяджу з пастаўчанамі Валянцінам і Людмілай на іх так званай дачы – у вагончыку, які стаіць на некалькіх сотках зямлі ў межах райцэнтра. Ад яго да кватэры маіх знаёмых некалькі сот метраў. Такіх дачных участкаў у горадзе шмат, як правіла, яны на ўскраінах. А тут жа і агарод, нават вішні, вінаград, які туліцца да сцяны, шукае промні нашага беларускага сонца.
Ёсць і клеткі, дзе гадуюцца трусы. Іх каля трыццаці. З доглядам жывёлін асаблівых праблем няма: накасіць летам травы, пакарміць, пачысціць клеткі. А вось калі пачынаецца перыяд забою жывёлы, тут клопату прыбаўляецца. Між іншым, у райцэнтры трусяціна каштуе адносна танна. А вось Мінск ужо дае сапраўдную цану. Як расказваюць знаўцы, у Маскве ўвогуле гатовы выкладваць за трусінае мяса не адзін дзесятак еўра за кілаграм. Праўда, і патрабаванні там адпаведныя. Тушкі павінны быць ад 1,8 да 3 кілаграмаў, спецыяльна разабраныя, глыбокай замарозкі. Ды і патрапіць на той кірмаш можа толькі буйны вытворца трусяціны, які і прадукцыю адпаведную прапануе, і свае інтарэсы зможа абараніць.
Ёсць у мяне ў Паставах адзін знаёмы, якога па ведах і вопыце можна назваць сапраўдным трусаводам. Анатоль Астроўскі прыкіпеў да гэтай справы нечакана. Пабачыў, як ва Украіне займаецца ёю бабуля, Адэля Іосіфаўна, знайшоў у яе спецыяльныя кнігі. З гэтага і пачалося. Праўда, Анатоль займаецца не мясной гадоўляй трусоў, а вывядзеннем маладняку чыстых парод. Мяркуючы па колькасці разнастайных запісаў, карпатлівай рэгістрацыі, у яго ўжо сфармавалася своеасаблівая доследная лабараторыя. З 19 пародамі працаваў Астроўскі. У лепшыя часы на сваёй сядзібе ўтрымліваў больш трохсот самак трусоў. Рэалізоўваў у месяц да тысячы галоў маладняку. Нешта прадавалася на месцы. А часам даводзілася прыстасоў­ваць да машыны спецыяльны прычэп, браць у дарогу неабходны корм, піццё для кралёў і аб’язджаць і больш далёкія раёны.
Трус – вельмі далікатная жывёліна. Анатолю аднойчы давялося прыняць удар эпідэміі. З тых часоў навучыўся даглядаць жывёлу і шэды (рады клетак), праводзіць вакцынацыю. Прадумаў і пачынае рэалізоўваць новыя, самастойна распрацаваныя спосабы догляду трусоў. Дарэчы, у тыя ж Мяжаны ён паставіў кармушкі, якія кляпалі-збівалі ўсёй сям’ёй.
Анатоль вядзе мяне ўздоўж шэдаў, якія яшчэ не падвяргаў рэканструкцыі. Паказвае:
– Вось венскі блакітны, вось шэры, цюрынгскі, каліфар­нійскі трус...
Па старой завядзёнцы плюю на самак, каб не сурочыць. А Анатоль усміхаецца:
– Не веру я ў гэтыя забабоны. Догляд, веды, падбор кармоў, а галоўнае – усё-такі веды. Тады трусамі можна займацца. І справа гэта такая, што, пачаўшы, унікнуўшы ў яе, ужо не кінеш. Магнітам цягне, якія б цяжкасці ні напаткалі.
Асобная праблема для трусаводаў – шкуркі. Здаць іх, адправіць на далейшую перапрацоўку цяжка як прыватным трымальнікам, так і прадпрыемствам, фермам. І справа пакуль што з месца не рухаецца. Між тым памятаеце пра славутую шэншылу? А такі ж трус, менавіта шэншыла, ёсць. І шкурка ў яго выдатная. Праўда, цэніцца пакуль што толькі завезеная з далёкага замежжа.
У Санкт-Пецярбургу жыве вядомы трусавод – прафесар Міхайлаў. Шмат у яго цікавых распрацовак. Шмат і гучных заяў аб тым, што можа накарміць і Расію, і нават Кітай трусіным мясам. Астроўскі, які ўважліва адсочвае ўсе публікацыі па трусагадоўлі, тут скептычны. А вось наконт Беларусі ўпэўнены: трусіным мясам мы можам сябе забяспечыць, нават калі ў прыватным двары будзе стаяць невялічкі шэд на некалькі клетак трусоў.

 

Алесь Касцень. Фота Антона Сцепанішчава, «НС».

Аматары пчалярства селі за парты Адвечны занятак нашых продкаў – бортніцтва – сёння ў заняпадзе. Калі аматары пчалярства яшчэ трымаюцца любімай справы, то ў грамадскім сектары, на прамысловай аснове, мёду ў Беларусі збіраецца вельмі мала. Ад таго, што магло б быць. Вось ... Читать

ХТО ДАПАМОЖА ДАЗНАЦЦА АБ ПРОДКАХ? Мяне вельмі цікавіць гісторыя майго роду. Зараз многія спрабуюць устанавіць імёны і паходжанне сваіх продкаў, стварыць генеалагічнае дрэва. Чуў, што ў гэтым дапамагаюць дзяржаўныя архіўныя службы. Буду ўдзячны, калі падкажаце, куды ... Читать

Што рабiць, каб вясковец не пiў, а больш працаваў? Вёска Новае Сяло ў Аршанскім раёне прыцягнула ўвагу грамадскасці з-за крадзяжу з мясцовага магазіна. У навагоднія святы праз акно ў яго памяшканне залезлі два хлопчыкі, малодшаму з якіх дзевяць гадоў...

ВIНАГРАДАРЫ САКРЭТАЎ НЕ ТОЯЦЬ Георгій і Фаіна Шокелі захапіліся вырошчваннем вінаграду яшчэ ў 1981 годзе. Тады Фаіна Канстанцінаўна працавала выхавальніцай у дзіцячым садку, а Георгій Якаўлевіч – вадзіцелем АТП-15. Цяпер абое на пенсіі, таму вольнага часу для любімага занятку ... Читать