Пра аграэкатурыстычны комплекс «Салаўіны гай», што на Пастаўшчыне, ведаюць амаль усе жыхары нашай вобласці. Страусы, козы, свінні і іншыя прадстаўнікі экзатычнай і айчыннай фауны жывуць тут за спецыяльнай агароджай вольна і навідавоку, у кафэ можна пакаштаваць традыцыйныя і даволі рэдкія стравы, а ў краме набыць мясцовы хлеб, спечаны без кансервантаў. Бліжэй да навагодніх святаў тут будзе вітаць гасцей беларускі Дзед Мароз – Зюзя, неўтаймоўны, смешны стары з даўніх вясковых казак. Гэты адметны куток для адпачынку месціцца побач з сырзаводам сельгаспрадпрыемства «Навасёлкі-Лучай».
Ёсць тут яшчэ адна рэч, на першы погляд нядужа кідкая, літаральна – шэрая, аднак арыгінальная, рэдкая, музейны экспанат. Гэта часаная з каменя балея, па ўсяму бачна, ручной работы. На Віцебшчыне зараз яна, пэўна ж, адна (у Міёрах знаходзіцца масіўная каменная чаша). Вячніна – так кажуць пра падобныя вырабы. Балея не толькі выклікае захапленне ўзростам (ХІХ стагоддзе), трываласцю, вагою ўрэшце (паспрабуй знайсці адпаведную камянюку-загатоўку!), а і тым, што ўпаўне прыдатная для выкарыстання.
У «Салаўіным гаі» яна спатрэбілася пад з густам аформлены фантан. Сядзіць у ёй пацешная, надзьмутая «жабоцька», струменячы праз губу вадою, а ззаду – «рыбка» накшталт карпа, што водзіцца ў бліжэйшым рыбгасе «Навінкі».
Дзе ж знайшлася раскошная балея? У «Салаўіным гаі» толькі таямніча ўсміхаюцца: маўляў, мясціны трэба ведаць. Аказваецца, каменны рарытэт з вёскі Крыкалы Дунілавіцкага сельсавета, дзе некалі быў маёнтак, аздоблены паркам, і балея гэтаксама служыла дзеля хараства. Ад тагачаснай сядзібы засталося няшмат, а парк, дзе лятае рэха падання пра мясцовых Рамэа і Джульету, магчыма, некалі будзе даведзены да ладу. Пакуль тое ды сёе, на рэдкую балею з фантанам можна падзівіцца ў «Салаўіным гаі», дзе прызначаюць спатканні сучасныя закаханыя.

Галіна Шпакоўская, фота Антона Сцепанішчава, «НС».