Таццяна Еўдакова з вёскі Германавічы Шаркаўшчынскага раёна – творчы чалавек. Піша вершы, якія кранаюць душу кожнага, хто іх чытае. Надзея і расчараванне, любоў і нянавісць, каханне – высокае, шчырае – усё гэта можна знайсці ў яе радках. Летась у выдавецтве «Прэс-факт» расійскага горада Курска накладам 200 экзэмпляраў выйшаў першы зборнік Еўдаковай на рускай мове – «Неприрученный стих».
Па мясцовых мерках гэтая жанчына не зусім звычайная і ў іншым. Але тут ужо трэба гаварыць і пра яе мужа Віктара Аляксеевіча.
Выхаваўшы дачку і сына, Еўдаковы з пялёнак да дзесяці гадкоў гадавалі ўнука Данілку, бо трэба было памагчы дачцэ. Пуста і сумна стала ў іх хаце, калі ён з’ехаў у Віцебск. І ўзнікла думка: узяць чужое немаўлятка. Жаданне Таццяны Несцераўны падтрымаў муж.
Накіраваліся ў дзіцячы прытулак і прывезлі ў Германавічы двухгадовую дзяўчынку. Накармілі, абагрэлі малечу. Зноўку зазвінеў дзіцячы смех, у доме пасяліліся весялосць і гарэзлі­васць. Дзяўчынку ахрысцілі ў царкве і сталі клікаць Машаю.
– Яна ў нас цяпер як сонейка, на ўлонне да мяне ці таты сядзе, шыю ручкамі абаўе, – расказвае Таццяна, – і ў нас цяплее на душы.
Праўда, прывыканне да новага жыцця малой далося няпроста. Накуплялі ёй цацак, адзення, размалёвак і кніжак. Уладкавалі Машу ў дзіцячы садок, бо Таццяна Несцераўна працуе, праўда, цяпер на палову стаўкі – у Германавіцкай СШ, стварыла тэатральнае аддзяленне Лужкаўскай школы мастацтваў і кіруе ім. Дзве вышэйшыя адукацыі, якія мае жанчына, педагагічная і культурна-асветніцкая, плённа спалучаюцца ў практыцы, партрэт Еўдаковай змешчаны на раённай Дошцы гонару.
Муж Віктар Аляксеевіч – галоўны аграном ААТ «Агратэхсервіс». У такую вось добразычлівую, інтэлігентную, адукаваную сям’ю трапіла Маша, разумніца, паслухмяная і кемлівая дзяўчынка. Са шчырым задавальненнем яна называе Еўдаковых «мама і тата».
...Прайшло амаль паўгода, як Маша прыжылася тут, і ў дом чарговы раз завіталі прадстаўнікі раённага аддзела адукацыі і органаў апекі. Асцярожна прапанавалі Таццяне Несцераўне і Віктару Аляксеевічу... падгадаваць яшчэ адну дзяўчынку.
– Сапраўды, ім дваім весялей, цікавей будзе, – параіўшыся між сабой, згадзіліся муж з жонкай. Так у сям’і з’явілася Наташа.
Мы з Таццянай Несцераўнай зайшлі ў дзіцячы садок падчас абеду. Маша з апетытам ела суп, а Наташа, заўважыўшы маму, кінулася ёй на рукі. Трэба было бачыць, з якой любоўю лагодзіла Таццяна дзяўчынку.
Знаёмыя па-рознаму ўспрынялі няпросты ўчынак Еўдаковых. Маўляў, жылі б сабе спакойна ўдваіх, бо і ўзрост не малады. Дзяржава хоць і плаціць грошы за апякунства – на дзяцей затраты куды большыя. Еўдаковы не зважаюць, бо ўпэўнены, што зрабілі правільна.
Кажуць, познія дзеці малодзяць жанчыну. На Таццяну прыемна глянуць: прывабная, жыццярадасная, упэўненая ў тым, што і гэтыя іх з мужам дачушкі вырастуць шчаслівымі, і не адзін яшчэ кранальны верш саспее ў душы.

Кацярына Сосна, Шаркаўшчына.