Вясной 2000 года пад рубрыкай «Кропка на карце» ў «Народным слове» быў надрукаваны матэрыял пра адну з вёсак Чашніччыны з вельмі простай назвай – Дзярэўня. На той час тут пражывалі тры пенсіянеры – Аляксандра Курта, Праскоўя Ламека і Мікалай Астапчык.

Нядаўна, вяртаючыся з чарговай камандзіроўкі па дарозе Лепель – Орша, мы вырашылі праведаць Дзярэўню. Прызнацца, мала спадзяваліся, што тут яшчэ нехта жыве, бо гадоў мінула парадкам. Прайшлі некалькі пустых хат з завеянымі снегам дварамі і здалёк убачылі, як з коміна курыцца дым. Жывуць!
Пачуўшы нечаканых гасцей, на двары забрахаў сабака. З сяней выйшаў гаспадар – М. Астапчык. Прадставіліся, нагадалі пра свой колішні прыезд у Дзярэўню.
Ужо два гады Мікалай Васільевіч жыве ў вёсцы адзін – аслабелых ад старасці суседак забралі сваякі: адну ў Чарэю Чашніцкага раёна, другую ў Магілёў. Зараз «няма з кім ні пагаварыць, ні пасварыцца». Так што цяпер сітуацыя ў вёсачцы поўнасцю адпавядае рускай прымаўцы: «Первый парень на деревне, а в деревне один дом».
Па маладосці М. Астапчык жыў у Крыме, меў жонку-ўк-раінку. Але ягоная Люба разбілася на матацыкле, і Мікалай больш не захацеў там заставацца, вярнуўся ў Дзярэўню. Працаваў шафёрам у Чашніцкім аўтапарку і мясцовым калгасе. Жыве ў хаце, пабудаванай дзедам, за кошт пенсіі, якую атрымлівала маці як удава загінуўшага на вайне афіцэра Чырвонай арміі.
Дзевяць гадоў таму М. Астапчык трымаў карову (усяго тады ў Дзярэўні іх было дзве). Цяпер у гаспадарцы толькі сабака Палкан ды кот Мосік.
Летась Мікалай Васільевіч садзіў 8 сотак бульбы. Але сёлета думае адмовіцца: «Няма рашчоту садзіць бульбу, прасцей два мяхі купіць, бо за наём каня болей аддасі». Атрымлівае ён 300 тысяч рублёў пенсіі. У краму ходзіць у суседняе Цяпіна, за тры кіламетры. Гэта не толькі прагулка, але і своеасаблівая забава: можна з людзьмі пагаварыць.
– Сэрца здаровае. Толькі зубы сталі «сыпацца», з-за чаго і гаворка змянілася, – бядуе 70-гадовы гаспадар і плануе вясной звяртацца да стаматолага «па новыя зубы».
Па вечарах Мікалай Васільевіч глядзіць перадачы па новым тэлевізары «Віцязь», таму ў курсе ўсіх падзей, што адбываюцца ў краіне і свеце. Газет не выпісвае, «каб паштальёнка не хадзіла кожны дзень у Дзярэўню дзеля мяне».
Зіма – самая цяжкая пара года, бо «можна развучыцца гаварыць». Хаця часам у госці наведваецца сваяк, сябры, урэшце, паштальёнка раз у месяц пенсію прыносіць. Улетку лягчэй, хоць птушкі пяюць. Ды, калі ёсць настрой, можна выйсці на вуліцу з гармонікам і зайграць любімую мелодыю.
І тады Дзярэўня ажывае!

Сяргей Кавалеўскі, фота Антона Сцепанішчава, «НС».