1926-ы год. Віцебск – цэнтр адной з акруг БССР. У краіне вось-вось павінны разгарнуцца індустрыялізацыя і калектывізацыя. А жыхароў горада хвалююць побытавыя праблемы. Сродкам выяўлення такіх клопатаў сталі артыкулы, змешчаныя ў той час у акруговай газеце «Зара Захаду». Большасць з іх уяўлялі сабой невялічкія зацемкі крытычнага характару, падпісаныя пераважна псеўданімамі. Тым не менш разглядам закранутых праблем займалася пракуратура.
1926-ы год аказаўся багатым на перагарэлыя лямпачкі. З-за адсутнасці ліхтароў з гараджанамі адбываліся разнастайныя нягоды: уночы ў любы момант можна чакаць нападу рабаўнікоў ды і перамяшчацца ў цемры было зусім нязручна.
Да прыкладу, праблемы з асвятленнем існавалі на Пескаватыках. Адпаведны артыкул быў змешчаны ў акруговай газеце ў пачатку красавіка, ён меў назву «Электрыфікацыя». Тэкст яго займаў усяго некалькі радкоў: «У раёне Пескаватыка, на Манежнай плошчы, ужо больш за месяц як перагарэла лямпачка і на яе забыліся. Гэта таксама электрыфікацыяй называецца?» Праблема гэтая была вырашана вельмі аператыўна намаганнямі Віцебскага камунальнага трэста, дарэчы, яшчэ да таго, як справай пачала займацца пракуратура.
Праз некаторы час у «Зары Захаду» з’явіўся новы артыкул падобнай тэматыкі. Асоба, якая схавалася пад псеўданімам «Пацярпелы», скардзілася на тое, што на рагу вуліц Брудна-Пятроўскай (сучасная Чырвонага Партызана) і Палогай (знаходзілася на паўночным захадзе ад Смаленскай плошчы) не функцыянаваў ліхтар. З-за гэтага з «Пацярпелым» здарылася бяда: уночы ў брудзе ён згубіў галёш. Вінаватым ва ўсім аказаўся Віцебскі камунальны трэст.
Без электрычнасці сядзелі жыхары Вялікай Палявой вуліцы (у раёне сучаснай 13-й Гарадоцкай). У жніўні 1926 г. праз допіс «Няма святла» яны выказалі незадаволенасць тым, што па вуліцы ўжо 5 месяцаў, як усталяваны слупы, а электрычнасць не падведзена. У сваю чаргу кіраўніцтва камунальнага трэста ўдакладніла, што слупы стаяць там ужо больш за 2 гады, а ўсе жадаючыя ў любы момант маглі і могуць падвесці да сваіх кватэр электрычнасць, трэба толькі падаць адпаведную заяву.
Акрамя святла віцяблянам хацелася нармальнай пітной вады. У тыя часы здабыць яе было не так і проста. У публікацыі «Спатоль смагу» выказваліся нараканні на тое, што на Тройчанскай вуліцы (каля Вялікалуцкага тракта) сапсаваўся артэзіянскі калодзеж, якім карысталіся ўсе жыхары вуліцы. Цяпер людзі мусілі хадзіць па ваду за 1,5 км. У снежні ў «Зары Захаду» быў надрукаваны чарговы матэрыял, у якім ішла размова аб праблеме водазабеспячэння – «на Тытунёвым завулку (на паўночным захадзе ад 1-й Валадарскай вуліцы – К. К.) бяруць ваду са старога разбуранага калодзежа. Падчас дажджу туды трапляе вулічны бруд. Трэба было б зрабіць будку». І ўсё ж будку вырашана было не рабіць, бо нібыта добрая водазаборная будка знаходзілася зусім побач – за 250 м.
Гараджане, якія любілі наведваць лазні, не змаглі абыякава адносіцца да іх гаротнага стану. У прыватнасці, у красавіку нейкі М. Селязнёў паведамляў у «Зару Захаду», што ў вокнах парнога аддзялення лазні №2 ужо больш як два месяцы няма шкла, што становіцца прычынай прастудных захворванняў яе наведвальнікаў. А ў лазні №6, што мясцілася ля Магілёўскага рынка (знаходзіўся ля сучаснай плошчы Перамогі) праламана падлога. Усё гэта знайшло адлюстраванне ў артыкуле «Людзей калечаць».
Нарэшце, не менш актуальнай была тэма эканоміі. У верасні 1926 г. на старонках газеты з’явілася зацемка «Праца ўпустую», у якой выказваліся папрокі на адрас супрацоўнікаў Віцебскага камунальнага трэста. Справа ў тым, што праз Конную плошчу (зараз – Смаленская) была пракладзена новая трамвайная лінія. Патрачана немалая сума грошай. Але пры будаўніцтве былі дапушчаны значныя пралікі. У выніку падчас руху па новых рэйках трамвай раскачваўся і нават мог перакуліцца. Рабочым давялося ўсё перарабляць, што, вядома, таксама каштавала грошай. Яшчэ ў адным з нумароў «Зары Захаду» быў змешчаны артыкул «Тры віцебскія цікавасці». У ім сярод іншых акцэнтавалася ўвага на дрэнным ацяпленні кватэр, а таксама на тым, што трубы, па якіх падавалася гарачая вада, узімку не абкручваліся саломай, таму значная колькасць цяпла затрачвалася дарэмна.
Вось такі быў побыт гараджан восем дзесяцігоддзяў таму.

Канстанцін Карпекін, старшы навуковы супрацоўнік Дзяржаўнага архіва Віцебскай вобласці.