У шэрай будзённасці і гарадской мітусні мы стамляемся ад праблем. Часам так хочацца адпачыць душой на ўлонні прыроды. Нядаўна мне пашчасціла здзейсніць падарожжа на Браслаўшчыну, ды яшчэ якое – водны тур! Сёння турыстычная база «Браслаўскія азёры» прапануе аматарам здаровага адпачынку на прыродзе ажно 5 маршрутаў рознай працягласці: ад аднадзённых да васьмідзённых. Усё неабходнае ў падарожжы выдаецца на месцы: лодкі, палаткі, спальнікі і нават сухі паёк. З сабой трэба захапіць толькі вопратку і добры настрой. Але аб усім па парадку…
Так сталася, што я пабывала ў многіх краінах бліжняга замежжа, а ў не такім далёкім Браславе не была. І вось сябры прапанавалі мне адпачынак на «беларускай Балтыцы». Менавіта Балтыйскае мора нагадала мне возера Дрывяты, калі мы завіталі ў Браслаў. Наш водны маршрут пачынаўся ўвечары, таму быў час падсілкавацца і крыху адпачыць перад падарожжам на чаўнах.
Урэшце мы паплылі. Гэта незабыўнае пачуццё: ты ўдыхаеш свежае паветра, захапляешся краявідамі і забываешся на страх знаходзіцца пасярэдзіне вялізнага возера. Цуд вады. Цуд неба…
Першы прыпынак і першы ў маім жыцці начлег у лесе, у палатках. Седзячы ля вогнішча, не адчуваеш стомленасці. Слухаеш харавыя птушыныя спевы і назіраеш, як што­хвілінна мяняецца колер неба пры захадзе сонца.
А на наступны дзень пачынаецца доўгі водны шлях. Мы плылі па рэчцы Друйка да возера Неспіш. У маршруце былі таксама азёры Недрава і Поцах, якія кранаюць незвычайнай прыгажосцю берагавых ландшафтаў і шматлікіх астравоў. Амаль кожны з іх хавае ў сабе цікавую гісторыю. Напрыклад, на адным у пачатку ХV стагоддзя быў манастыр, таму востраў сёння так і называецца. Веславаць каля 30-ці кіламетраў без перапынку не так лёгка: вырашылі прыпыніцца і наведаць касцёл у вёсцы Слабодка. Шлях да яго пралягаў па Слабодкаўскай градзе – вузкай рэльефнай лініі працягласцю 2 км. Вучоныя лічаць яе адной з самых класічных форм ледніковага рэльефу ўсяго Беларускага Паазер’я. Берагі грады быццам амываюць два возеры: з поўначы – Поцах, з поўдня – Недрава.
І вось мы ў касцёле Сэрца Ісуса, які быў пабудаваны ў пачатку ХХ стагоддзя і захаваў сваю веліч і прыгажосць у першапачатковым выглядзе да сённяшняга часу. Ён уражвае неагатычным стылем пабудовы і незвычайнымі каляровымі фрэскамі.
У трэці дзень, на зваротным шляху, я «фатаграфавала» позіркам усё, што траплялася па дарозе дадому: жоўтыя гарлачыкі – «беларускія лотаці», качанят і чаек, ранішнюю роўнядзь азёрнай вады, асветленыя пяшчотным усходам сонца краявіды і незвычайнае браслаўскае неба. Усё гэта я забрала з сабой у Віцебск.

Ірына Лобан.