Требуется для просмотраFlash Player 9 или выше.

Статистика сайта

Трэцяга мая заслужаны артыст Беларусі Вячаслаў Грушоў (на фота) адзначыў 60-гадовы юбілей. Амаль сорак год аддадзена тэатру, які ён выбраў аднойчы і назаўсёды. 7 мая ў Коласаўскім тэатры – спектакль «Пазычанае шчасце», пастаўлены юбілярам па п’есе Фёдара Палачаніна. У ім заняты зладжаны акцёрскі калектыў, які вельмі імпануе Вячаславу Георгіевічу сваёй шчырай адданасцю прафесіі. Магчыма, таму для юбілейнага паказу і выбраны менавіта гэты спектакль.
Прафесійную падрыхтоўку акцёр атрымаў у Беларускім дзяржаўным тэатральна-мастацкім інстытуце, які скончыў у 1971 годзе. Выпускніка характарызавалі як працавітага, адказнага, ініцыятыўнага. У інстытуце Вячаслава Грушова вучылі Уладзімір Маланкін, Барыс Луцэнка, Валерый Раеўскі.
Створаныя акцёрам вобразы – яго дзеці. Але не адразу ўсвядоміў малады акцёр, што тэатр – гэта сур’ёзна, што тут не імітаваць, а жыць трэба праблемамі сваіх персанажаў.
«Я прыйшоў у тэатр у той час, калі яшчэ «квітнеў» стары тэатр – тэатр прадстаўлення. Ігралі прыгожа, быццам бы з перажываннем. Ледзь-ледзь павысіў голас – трагедыя атрымлівалася, «сказіў». Я глядзеў і не разумеў, чаму не ўспрымаю спектакль нутром, чаму застаюся халодным да таго, што дзеецца на сцэне. Напэўна, такі тэатр мае права быць, бо многія лічаць, што гэта і ёсць уласна тэатр. Але для мяне гэта была імітацыя...», – гаворыць Вячаслаў Грушоў.
Асабліва папулярнымі сталі вобразы, створаныя акцёрам у спектаклях па п’есах сучасных аўтараў. Сярод апошніх работ – доктар Зеет («Пісьменныя» М. Чокэ), Дэтэктыў («Ён. Яна. Акно. Нябожчык» Р. Куні), Чудзі («Тузы» У. Відмера). У спектаклі «...Таму што люблю...» па п’есе А. Паповай В. Грушову належала пражыць доўгае жыццё чалавека з рукзаком, які шукае шчасця і не заўважае тых, хто побач. Лёс персанажа супаў з яго ўласным...
Вячаслаў Грушоў разважае: «Я прыйшоў да мяжы, калі хочацца быць самім сабой. Стаміўся ад «прадстаўлення» нейкіх вобразаў, характараў... Я хачу іграць самога сябе, чалавека. «Пазнай сябе – пазнаеш свет», ты на сцэне – гэта ты. Ты можаш выказаць ад свайго імя сваю пазіцыю, аддаць сваю энергію, сваю сілу, маладосць, старасць. Гэта і ёсць самы моцны вобраз, які можна стварыць на сцэне.
Георгій Таўстаногаў сказаў мне: «На сцэне не трэба іграць нешта ўвогуле, іграй свой боль, свой неспакой наконт чагосьці. Калі падключыш свае адносіны, становішся асобай, а не марыянеткай, не імітатарам. Асоба павінна прысутнічаць на сцэне. Акцёр можа нават маўчаць, а ўздзеянне будзе моцнае».
Акцёр паспяхова працуе ў якасці рэжысёра. Глыбокім пранікненнем у сутнасць драматургічнага матэрыялу, уменнем бачыць аўтарскую задуму вылучаюцца многія пастаноўкі В. Грушова. Сярод найбольш удалых – «Жарты» М. Чарота, Л. Родзевіча, «Кветкі-ягадкі» В. Ткачова, «Варвара і яе блудны муж» Г. Марчука, «Ветразі» паводле А. Грына, «Старамодная камедыя» А. Арбузава, «Пазычанае шчасце» Ф. Палачаніна.
Здымаўся ў кіно. Найбольш значныя вобразы створаны ў фільмах «Вайна» і «Паскораная дапамога».
За шматгадовую самаадданую працу, асабісты ўклад у творчыя поспехі тэатра ў 2000 годзе В. Грушоў узнагароджаны нагрудным знакам Міністэрства культуры «За ўклад у развіццё культуры Беларусі», а ў 2007-м удастоены ганаровага звання «Заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь».
Вячаслава Грушова з нецярплівасцю чакаюць у школьных драматычных калектывах, бо менавіта ён, рэжысёр сцэнічных чытанняў «Школьны тэатр», дапамагае падрастаючым талентам раскрыцца, сказаць сваё слова на сцэне.

Святлана Дашкевіч, кіраўнік літаратурнай часткі тэатра імя Якуба Коласа. Фота з архіва тэатра.