18 ноября 2011 года, Пятница, № 133 (3049)

Карта сайтаНаписать письмо

Вход для читателей

Последние комментарии

Задать вопрос психологу

Архив новостей по месяцам

Ноябрь 2011 (118)
Октябрь 2011 (267)
Сентябрь 2011 (243)
Август 2011 (264)
Июль 2011 (240)
Июнь 2011 (232)

Май 2011 (162)
Апрель 2011 (223)
Март 2011 (215)
Февраль 2011 (210)
Январь 2011 (179)
Декабрь 2010 (207)
Ноябрь 2010 (228)
Октябрь 2010 (260)
Сентябрь 2010 (239)
Август 2010 (260)
Июль 2010 (263)
Июнь 2010 (235)
Май 2010 (232)
Апрель 2010 (268)
Март 2010 (207)
Февраль 2010 (177)
Январь 2010 (175)
Декабрь 2009 (222)
Ноябрь 2009 (201)
Октябрь 2009 (224)
Сентябрь 2009 (207)
Август 2009 (187)
Июль 2009 (183)
Июнь 2009 (191)
Май 2009 (169)
Апрель 2009 (172)
Март 2009 (191)
Февраль 2009 (184)
Январь 2009 (197)
Декабрь 2008 (163)
Ноябрь 2008 (19)

 

По-вашему, сколько друзей нужно человеку?

чем больше, тем лучше

один друг нужен, но настоящий

можно прожить и без друзей

Ключевые слова

Показать все теги

У 1965 годзе на старонках абласной газеты «Магілёўская праўда» была надрукавана падборка вершаў студэнта аддзялення рускай мовы і літаратуры філалагічнага факультэта мясцовага педагагічнага інстытута імя А. Куляшова Алега Салтука.

 

Блаславіў яго на служэнне слову выдатны беларускі паэт Аляксей Пысін, які працаваў тады ў згаданай вышэй газеце.
З таго дня прайшло шмат гадоў і адбылося шмат чаго. А малады паэт, як кажуць, спяшаў, не спяшаючыся, пісаў і жыў, жыў і пісаў. І вось  вынік: 1974 год – кніга вершаў «Пачатак дня», 1977-ы – «Працяг», 1979-ы – «Большой обычай» (пераклад з беларускай мовы), 1982-і – «Святло зямлі», 1989-ы – «На далонях жыцця», 1992-і – «Святло зямлі» (выбранае), 1996-ы – «Трывога лёсу», 2003-і – «Не разлюбі…» (выбранае), 2006-ы – «На вейцы веку», 2011-ы – «Дзве зары».
Вершы Алега Салтука друкаваліся ў перакладах на рускую мову ва ўсесаюзных часопісах «Дружба народов», «Наш современник», «Огонёк», «Литературной газете». Перакладаўся ён таксама на ўкраінскую, балгарскую, нямецкую, польскую, асецінскую, латышскую мовы.

 

Творчасць паэта шматпланавая, але ўвесь яе змест можна вызначыць як няспыннае імкненне да спасціжэння глыбіннай сутнасці светаіснавання, а стрыжневым момантам з’яўляецца канкрэтна-вобразнае асэнсаванне сваіх духоўна-гістарычных вытокаў нацыянальнай самасвядомасці.

 

У вершах і паэмах, у паэтычных вобразах А. Салтука заўсёды прасочваецца пачуццё шчырай удзячнасці сцежкам маленства і маладосці, перакрыжаванням сталасці, што вывелі і вядуць паэта па жыцці і яго неабсяжных прасторах.

 

Апантана ставіцца паэт да роднай мовы, мовы дзядоў і прадзедаў, якія, як кажуць, па каменьчыках збіралі свае гістарычныя набыткі, апрацоўвалі, шліфавалі іх, каб у рэшце рэшт заняць пачэсны пасад між другімі народамі. «Каб слова праверыць, на абрус пакладу яго матчын, што на святы яна засцілае. Калі больш пасвятлее ад слова ў хаце, – значыць, знайшоў я патрэбнае слова». Так ціха і пяшчотна сказаў на пачатку сваёй творчай дарогі сам паэт.

 

Рыжэнькі і Якаўкі, Шуміліншчына і Ушаччына. Гэтыя дзве вёсачкі, два куткі сталі для творцы пачаткам і працягам, малітвай і абярэгам. З імі ён, дзе б ні быў, адчувае непарыўную сувязь і кланяецца ім да зямлі.

 

Сёння лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Уладзіміра Караткевіча, прэміі камсамола Віцебшчыны і прэміі Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі, ганаровы член Саюза пісьменнікаў Беларусі і ганаровы грамадзянін г. п. Шуміліна Алег Уладзіміравіч Салтук у добрым жыццёвым і творчым настроі.

 

З 65-годдзем, дружа. Няхай здароўе і слова не пакідаюць тваю душу і цела!

 

Аркадзь Русецкі, прафесар, член Саюза пісьменнікаў Беларусі.

 

Антонаўкі 

 

Купляла мама мне антонаўкі
У дзядзькі Болеся калісь.
Свой сад у нас яшчэ быў тоненькі,
На метрык з кронай ад зямлі.
Я трушчыў яблыкі крамяныя
І дзядзькам мне здаваўся Спас.
О, час дзяцінства апантанага,
Цябе не возьмеш пра запас.
Пераараны, перасеяны
Гады і месяцы, і дні,
Усё захмарана, завеяна,
А пах антонавак – ані!

 

Радок свой у архіў не завярну,
Адхлання і спакою не адчую,
Пакуль сваю няроўную вайну
Хаця б на бой адзін я не зваюю.
Раненняў шмат, ды вось жывы яшчэ,
Боль праведны прымаю і трываю
За рэчку, што ў нябыт ужо цячэ,
За лес, які пад корань высякаюць.
Змагаюся, ці хопіць кволых сіл?
За слова беларускае святое,
За чысты дол, за ясны небасхіл,
За ўсё, што покуль на зямлі жывое.
Калі ж няроўным стане гэты бой,
Я не скажу праціўніку: «Даволі!»
Мой родны край, свяціся цеплынёй
Ад воч людскіх, ад каласоў у полі.
Ваюю за цябе я, радавы,
Душы маёй прыўкрасная краіна.
Загіну, можа? Столькі той бяды –
З табой непераможаным загіну.

 

Шахматная партыя
Што, нічыя? Такі нічога,
Ну нічагусенькі ані!
У стан варожы з перамогай
Хачу я ўехаць на кані.
Ды толькі перад афіцэрам
Стаіць навыцяжку кароль,
Хоць немагчыма ў гэта верыць,
А ўсё ж здараецца парой.
Бывае пешка каралевай,
Здараецца – наадварот…
Давай павернем, конь, налева,
Туры варожай спынім ход.
Бач, рэціруешся паспешна –
Пара нарэшце й гонар мець,
Бо ты фігура, а не пешка,
Дык бойся, каб не загрымець.
Што, нічыя? Такі нічога,
Ды спатыкнуўся раптам конь:
Цяжкая выпала дарога
І праз ваду, і праз агонь.
Змарыўся конь.
Што ж, пойдзем пехам.
Бывай, мой вараны, здароў…
Правёў я ў каралевы пешку,
І пешка наламала дроў.

 

«ПАЭТЫЧНАЯ КРАIНА ВОЛЬГI РУСIЛКI» Пад такой назвай днямі ў абласной бібліятэцы прайшла творчая вечарына, прымеркаваная да юбілею члена Саюза пісьменнікаў Беларусі, лаўрэата абласной літаратурнай прэміі імя У. Караткевіча Вольгі Русілкі (на фота). Яна родам з Гродзеншчыны, дачка белару ... Читать

Алесь Жыгуноў: «Лірычнага паэта натхняе прыгажосць» Творчы здабытак вядомага на Віцебшчыне сучаснага паэта, аўтара пяці паэтычных зборнікаў, лаўрэата міжнароднай прэміі імя Уладзіміра Караткевіча і республіканскага літаратурнага конкурсу «Залаты Купідон» Алеся Жыгунова кожны год пакрысе пашырае ... Читать

ПРЭМIЯ — ПАЭТУ I НАСТАЎНIКУ У Мінску адбылося ўрачыстае ўручэнне прэмій Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі 2009 года. Лаўрэатам у галіне літаратуры, мастацтва, журналістыкі і самадзейнай творчасці стаў і Віталь Гарановіч, старшыня Глыбоцкага раённага камітэта прафсаюза работнікаў ад ... Читать

Гавары так, як маці Увосень быў у санаторыі «Лётцы». Там лечыцца і адпачывае шмат людзей з Расіі, асноўная ж маса – беларусы. Аднак беларускага слова не чуваць. Сказаў сам сабе: «А я буду гаварыць па-беларуску!» ...