Няпросты час перажывае зараз наша родная мова. З аднаго боку, яе спрабуюць адрадзіць, з другога – усё больш забываюцца на яе. Адзінкі гавораць па-беларуску ў побыце, ды і на працы, можа, толькі тыя, каго прафесія абавязвае – журналісты беларускіх выданняў, дыктары радыё ды настаўнікі. Хіба толькі ў вёсках гамоняць нязмушна, ды і то ўсё больш на «трасянцы».
Мабыць, таму так цяжка дыхае зараз і сучасная беларуская літаратура – рэдкія пісьменнікі кранаюць душу. Запытай на вуліцы першага сустрэчнага, каго з выдатных беларускіх пісьменнікаў ён ведае, дык абавязкова згадае Купалу альбо Коласа. А ці стане класікам хто-небудзь з нашых сучаснікаў – беларускіх літаратараў, ці ўспомняць каго з іх нашы дзеткі, унукі? На гэта пытанне адкажа толькі час. І ўсё ж, мне здаецца, ёсць сапраўдныя майстры беларускага пісьменства і цяпер. Напрыклад, пісьменнік Сяргей Рублеўскі, былы рэдактар нашай газеты. Яго добрыя, прыпраўленыя дзе разумнай доляй гумару, дзе – зіхатлівай вясёлкай пачуццяў, творы заўсёды заварожваюць чытача. Мала хто так натхнёна, як Сяргей Васільевіч, можа напісаць пра сялянскі побыт, любоў да маці, да Радзімы, да жанчыны. І мова яго твораў непараўнальная, бруістая, нібы чыстае паветра. Таму што ідзе ад самага сэрца. Пісьменнік піша так натуральна, як дыхае.
Так празрыста-крыштальна і заварожваюча напісана і новая, чацвёртая па ліку кніжка Сяргея Рублеўскага – «Ў», тое, што мы скарацілі». Дарэчы, так называецца абразок, які адкрывае кнігу (у ім аўтар, параўноўваючы родную мову з «жыццядайнай пупавінай, якая лучыць нас з Пачаткам Пачаткаў, прыналежнасцю да існага», непакоіцца аб яе будучыні). А па-другое, некаторыя апавяданні, змешчаныя ў зборніку, тычацца менавіта гэтай адмеціны чалавека – любіць пісьменнік «людзей, зацятых у сваёй мове, як у веры». Вось і ўспамінае аднаго селяніна, свайго аднавяскоўца, які, прыехаўшы з расійскай глыбінкі, не імкнуўся «прыладзіцца» ў мове да тутэйшых людзей, а гаварыў  «так, як ад маці навучыўся» («Возьми же»). Гэтым прыкладам пісьменнік даводзіць сваім чытачам, што нацыянальная адметнасць чалавека вызначаецца менавіта мовай. Дык ці зможам мы, беларусы, якія адцураліся роднай мовы, праз колькі пакаленняў адчуць сваю прыналежнасць, паяднанасць з духоўным светам продкаў?
Наогул, кожнае з апавяданняў і эсэ, змешчаных у кнізе, непаўторнае па-свойму. Адны напісаны з гумарам і неўтаймоўнай  фантазіяй («Паход Овуса», «№ 13 і № 14», «Стаіць уваччу, як жывы»), другія прасякнуты пяшчотай і любоўю да састарэлай матулі і малой радзімы («Неба хаты», «Збяднелы качарэжнік»), а ў іншых – проста суквецце пачуцця ў закаханасці і веры, паэтычных эпітэтаў і параўнанняў («Сляпыя словы пра незваротна згублены і нанова абяцаны рай», «Няверам вяртацца не трэба»). Нельга не адзначыць апавяданні «Імбірь» і «Зюм» з такімі нечаканымі моўнымі знаходкамі, што проста дзіву даешся! Вельмі цікавай літаратурнай кампазіцыяй вызначаецца апавяданне «Арні і Берк», прысвечанае вядомаму арнітолагу Уладзіміру Іваноўскаму. Здавён чалавек марыў адчуць сябе птушкай – падняцца высока над зямлёй, убачыць усю яе прыгажосць... Як яны пачуваюць сябе там, у вышыні, хто ведае? Смеласць апісання гэткіх палётаў і ўзяў на сябе пісьменнік, расказваючы пра Берка (ці беркута) – уладара паветраных прастораў. За ім назірае Арні (арнітолаг). Надзвычай цікава чытаць замалёўкі з жыцця гэтых дзвюх Божых істот – птушкі і чалавека, якія чаргуюцца ў апавяданні. То адчуеш крылы за спіною і, пераадолеўшы зямное прыцягненне, уздымешся, нарэшце, над аблокамі. А потым нечакана апынешся ўнізе, сярод балотных купін, побач з заўзятым вучоным-дзіваком, для якога няма нічога больш цікавага ў жыцці, чым яго крылатыя сябры-драпежнікі. Сапраўдны палёт фантазіі! Значыць, у пісьменніка таксама ёсць крылы – ці можна было інакш напісаць такое? Ён і сам дзівіцца з гэтай акалічнасці ў зацемках «Як я лётаў птушкай і тым часам сам за сабою назіраў» і шчодра раскрывае перад чытачамі сваю душу падчас напісання «Арні і Берка». Не памылюся, калі скажу, што гэта адзін з найлепшых твораў Сяргея Рублеўскага.
Вось так і жыве пісьменнік – часам радуючыся, часам смуткуючы, узгадваючы Бога. І радуе сваіх блізкіх, землякоў прыгожым пісьменствам. Можа, ён пачувае сябе шчаслівым?..

Алена Бальшакова, «НС».