Требуется для просмотраFlash Player 9 или выше.

Статистика сайта

Сапраўдную вечарыну народных танцаў зладзілі ў мінулую нядзелю ў Віцебску сябры Студэнцкага этнаграфічнага таварыства. Цэнтр рэспубліканскага маладзёжнага грамадскага аб’яднання месціцца ў Мінску і аб’ядноўвае больш за сотню аднадумцаў з усёй Беларусі, у тым ліку з Полацка, Наваполацка, Лепеля, Верхнядзвінска і іншых куткоў Віцебскай вобласці. Гэта людзі рознага ўзросту і роду заняткаў: студэнты, выкладчыкі, гісторыкі, настаўнікі, майстры, якіх цікавяць народныя традыцыі, культура.

– Мы імкнёмся не проста даследаваць, а пераймаць, увасабляць традыцыі нашых продкаў у сучасныя рэаліі, – растлумачыў напачатку сустрэчы сутнасць дзейнасці таварыства яго кіраўнік Аляксей Глушко. – Таму для сяброў арганізацыі ўдзел у ёй мае не толькі знешні бок, накшталт заняцця рамёствамі. Мяняецца і светапогляд. Мы двойчы, а часам і тройчы за год ладзім фальклорна-этнаграфічныя экспедыцыі, даволі часта – на поўнач Беларусі. Назапашваем матэрыялы для фота-, аўдыё- і відэаархіва, збіраем этнаграфічныя калекцыі, рыхтуем зборнікі паводле нашых даследаванняў. Многія з гэтых матэрыялаў можна знайсці на нашым сайце www.ethno.by. Таксама праводзім летнікі рамёстваў з майстар-класамі, традыцыйныя святы і абрады, семінары, выставы. І вельмі хацелася б, каб у Віцебску было больш сяброў нашай арганізацыі, каб тут ствараліся гурткі, расла зацікаўленасць людзей у вывучэнні народных традыцый і культуры.
Адчуць прыцягальнасць і сілу беларускай музычнай і танцавальнай культуры пашчасціла ўсім гасцям сустрэчы, калі ад тэорыі перайшлі да практыкі. На жаль, хлопцаў было няшмат, таму ў крузе стаялі і пары «дзяўчына з дзяўчынай». Сябра таварыства, а таксама дударскага клуба Яўген Барышнікаў надзьмуў паветра ў мех дуды – і пачалося... «Матлёт», «Ойра», «Падыспань», «Шарлатан», «Лявоніха» і многія-многія іншыя танцы, танцы-гульні, хуткія і павольныя. Невялічкі перапынак, падчас якога музыка распавёў пра дударскія традыцыі, якія яднаюць беларусаў, аўкштайтаў і латгалаў, пра тое, што за мінулыя дзесяцігоддзі гэтыя традыцыі перарваліся і сёння велізарнымі намаганнямі энтузіястаў пачынаюць адраджацца. У Мінску нават штогод ладзіцца міжнародны дударскі фэст. Каб стаць дударом, трэба вялікае жаданне, гатоўнасць змяніць звыклы лад жыцця, а таксама не менш за 500 долараў  – столькі каштуе гэты аўтэнтычны музычны інструмент. Напрыканцы Яўген пажадаў, каб у Віцебску нарэшце з’явіўся свой дудар, і найграў старажытную кампазіцыю «Вайтоўна».
А потым з новымі сіламі, імпэтам і смехам закруціліся ў танцах пары. Як распавялі сябры таварыства, у сталіцы яны ладзяць падобныя вечары ў адной гарадской кавярні. І калі моладзь, якая прыходзіць проста паесці, спачатку смяецца з «дзівакоў», якія скачуць пад «калхозную» музыку, то праз паўгадзіны ў іх ламаюцца стэрэатыпы – гэтыя дзеці горада падпадаюць пад уплыў жыццядайнай энергетыкі векавых спадчынных традыцый.
Шкада, што ў Віцебску пакуль такой ініцыятывы няма...

Кацярына Князева, фота аўтара, «НС».