Беларускі тэатр «Лялька» адзначыў дваццаць пятыя ўгодкі з дня сваёй першай сустрэчы з гледачом. У 1986 годзе нованароджаны калектыў абвясціў пра сваё існаванне спектаклем «Дзед і Жораў». З таго часу штогод у сярэдзіне вясны ў віцяблян з’яўляецца нагода для радасці – свята «Лялькі», якое стала ўжо традыцыйным.

Гэтым разам святкаванне расцягнулася на тры дні, кожны з якіх меў сваю праграму. Першымі да ўрачыстасці далучыліся дарослыя, якія прыйшлі на вясёлы «Дэкамерон» – імправізацыю на тэмы навэл Дж. Бакачыа. Іх чакаў італьянскі карнавал, перанесены на бераг Віцьбы. Асабліва дасведчаныя і ініцыятыўныя нават прынеслі з сабою маскі. Але і астатнія мелі магчымасць апрануць строі казачных герояў, палётаць на мятле са «шчаслівым» нумарам і сфатаграфавацца з Марскім царом. Потым у фае распачалася яскравая карнавальная імпрэза: плакаў над цяжкасцямі кахання сентыментальны Труфальдзіна, какетнічалі Смеральдзіна з Каламбінай, сварыўся Панталонэ. А ўвішны Брыгела здолеў усіх памірыць і давесці інтрыгу да шчаслівай развязкі. Артыстам «Лялькі» дапамаглі стварыць відовішча запрошаныя калектывы: навучэнцы і педагогі першай музычнай школы, клуб гістарычнай рэканструкцыі «Нагльфар», а таксама ўзорны тэатр моды «Наш стыль» пад кіраўніцтвам Ірыны Пеўзнер.
На наступны дзень дзетак і іх бацькоў чакаў спектакль «Жыў-быў Заяц». Але ў святочны вір яны патрапілі, яшчэ не адчыніўшы дзвярэй «Лялькі». На ўзбярэжжы Віцьбы граў духавы аркестр школы №33, а пры ўваходзе гледачоў сустракаў вялізны Блазан, вышэйшы за дзверы. Трапіўшы на першы паверх, дзеці спяшаліся паўдзельнічаць у шматлікіх жартоўных спаборніцтвах, падрыхтаваных артыстамі. А самыя маленькія не зводзілі вачэй з вялізных казачных персанажаў, што нетаропка прагульваліся па калідорах тэатра.
Скончылася свята паказам чароўнага прэм’ернага спектакля «Прынцэса і Свінапас» паводле казкі Андэрсена і традыцыйнымі салодкімі пачастункамі юных аматараў «Лялькі».

Людміла Сіманёнак. Фота Вячаслава Шайнурава.