У шэрай будзённасці і гарадской мітусні мы стамляемся ад праблем. Часам так хочацца адпачыць душой на ўлонні прыроды. Нядаўна мне пашчасціла здзейсніць падарожжа на Браслаўшчыну, ды яшчэ якое – водны тур! Сёння турыстычная база «Браслаўскія азёры» прапануе аматарам здаровага адпачынку на прыродзе ажно 5 маршрутаў рознай працягласці: ад аднадзённых да васьмідзённых. Усё неабходнае ў падарожжы выдаецца на месцы: лодкі, палаткі, спальнікі і нават сухі паёк. З сабой трэба захапіць толькі вопратку і добры настрой. Але аб усім па парадку…

У Докшыцкім раёне дзве вёскі Гняздзілава – Паўночнае і Паўднёвае. Першую з іх называюць яшчэ па-старому: Двор Гняздзілава, бо там некалі была панская сядзіба. Ад яе засталіся рэшткі парка, уязной брамы, лядоўні, сажалка (зараз яна значыцца на раённай карце проста пад №13) і капліца з невялікім пагостам, дзе хавалі прадстаўнікоў роду Шышкаў – уласніка маёнтка з сярэдзі­ны ХІХ ст. Тоўстымі ліпамі аблямаваны па перыметру сад – нашчадак колішняга панскага. Дарэчы, ён знаходзіцца ў распараджэнні Гняздзілаўскай базавай школы. Вучні збіраюць яблыкі на перапрацоўку, а грошы ад гэтага выкарыстоўваюцца на школьныя патрэбы. Летась выручка ад ураджаю склала каля 7 млн. рублёў. Калі навесці тут належны парадак, прыгожая мясціна паслужыць не толькі пэўным гаспадарчым інтарэсам. Першыя крокі ў гэтым напрамку зроблены. Ініцыятар – докшыцкі ксёндз Марэк Пасют. Ён арганізаваў верні­каў, заручыўся падтрымкай мясцовага сельгаскааператыва «Гняздзілава» на чале з Сяргеем Абіралам – і каплічка, што пацярпела ад часу і абыякавасці, на вачах змяніла свой выгляд. Адрамантаваны дах і падмурак, зроблены вокны, дзверы. Так што сцены з драўлянага бруса, якія вытрывалі шмат дзесяцігоддзяў, яшчэ доўга пастаяць. Далей, па ўсім відаць, добраўпарадкаванне акаляючай капліцу тэрыторыі працягнецца...

Драўляны будынак былога касцёла ў вёсцы Рамні Гарадоцкага раёна ўжо адмервае другое стагоддзе. Паводле раённай кнігі «Памяць», касцёл быў пабудаваны ў 1886 годзе ў характэрным для канца ХIХ стагоддзя спалучэнні класіцызму з элементамі «мадэрна» і «псеўдарускага» стылю. Старажылы сцвярджаюць, што ўзводзілі культавы будынак майстры з Польшчы, якія наймалі на падсобныя работы тутэйшых людзей. Прадзед аднаго з мясцовых жыхароў таксама ўдзельнічаў у будаўніцтве і да скону згадваў гісторыю, якую запомніў на ўсё жыццё. Аднойчы, калі селі на перакур, ён па вясковай завядзёнцы ўвагнаў сякеру ў бервяно. За гэта атрымаў заўвагу ад майстра-паляка, маўляў, пашкодзіў матэрыял. Давялося для чарговага вянца часаць новае бервяно. Дарэчы, цесляры працавалі сякерамі настолькі гладка і чыста, што і сёння сцены знутры выглядаюць так, нібыта зусім нядаўна пагабляваны рубанкам...

В конце прошлого года лепельский Дом ремесел переехал в новое здание. О таких залах в самом центре города работники культуры не могли и мечтать. Но получилось как в народной пословице: не было бы счастья, да несчастье помогло. Дело в том, что в помещение, где прежде размещался салон-магазин «Скарбонка» Дома ремесел, решили переселить службу «Одно окно». Этот одноэтажный дом расположен напротив здания райисполкома, и людям удобно, чтобы основные службы находились в одном месте. А учреждению культуры предложили занять пустующее помещение бывшего магазина «Детский мир». По площади оно намного больше, и вместе с маленьким салоном-магазином здесь разместились все подразделения Дома ремесел – выставочные залы, кружки, клубы мастеров...